Oddziaływania elektromagnetyczne
Encyklopedia PWN
brytyjski fizyk teoretyk; współtwórca mechaniki kwantowej i elektrodynamiki kwantowej.
elektrodynamika
fiz. dział fizyki traktujący o własnościach pól elektr. i magnet. oraz ich oddziaływaniu z układami ładunków elektrycznych.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, dynamikós < dýnamis ‘siła’],
hadrony
fiz. cząstki subjądrowe biorące udział we wszystkich rodzajach oddziaływań, zwłaszcza w oddziaływaniach silnych (czym się różnią od leptonów);
[gr.],
fiz. relatywistyczne, tj. zgodne z wymaganiami szczególnej teorii względności, uogólnienie mechaniki kwantowej na układy o nieskończonej liczbie stopni swobody, opisujące fundamentalne oddziaływania cząstek elementarnych.
cząstka elementarna nie mająca ładunku elektrycznego, o masie spoczynkowej m0 = 0, momencie magnetycznym m = 0, spinie S = 1ℏ, ℏ = h/2π, a h — stała Plancka (foton jest bozonem), poruszająca się z prędkością światła w próżni c = 299 792 458 m/s;
fizyk niemiecki.
rc
